Ik klap dicht, jij komt dichterbij, ik klap dicht. Ik voel niet. Ik ervaar niet. Ik ben er niet. Het liefst wil ik een stap achteruit doen. Maar ook dat, ik voel het niet. Mijn verdriet. Ik voel het niet. Wat ik voel, dat ben jij. Mijn angst, ik voel het niet. Mijn weten, ik weet het niet. Mijn licht. Dat is uit.
Wat gebeurt hier? Is iemand mijn grens overgestapt? Dat denk ik wel zeker. Weet die persoon dat, was het zichtbaar? Dat denk ik niet. Zodra mijn coach Kim een stapje naar achter doet, en nog een, en nog een en nog een, begin ik te voelen. Een ring om mijn buik, mijn ademhaling is oppervlakkig. Er komt weer leven in mij. Ik voel mezelf krampachtig staan. Ik voel dat ik me liever afwend. We spreken af dat ik dat doe. Langzaam voel ik mijn verdriet weer ruimte innemen in mijn lijf, aan de kant die afgewend staat van haar. Aan de kant die gezien kan worden, is het niet aanwezig. Ik houd het weg. Weg om niet gezien te worden. Ik ben een sterke, zelfstandige vrouw. Ik los mijn verdriet later wel op. Als ik weer alleen ben. Dan mag het een plekje krijgen. Niet nu. Wat zal zij er wel niet van vinden? Misschien gaat ze zich wel zorgen om me maken. Dat wil ik niet. Niemand hoeft voor mij te zorgen. Ik kan het alleen.
Ik zet nóg meer stappen naar achteren, totdat ik me vrij voel. Jeetje, wat een ruimte. Hier kan ik staan hoe ik wil. Hier voel ik me vrij. Ik kan lekker bewegen, doe zelfs een klein dansje. Vreugde, verdriet, gekkigheid. Alles voel ik stromen. Wat een ruimte. Ik besef me goed dat dit geen praktische ruimte is als je een gesprek wilt voeren. Deze ruimte is wél van mij. Altijd. Overal. Waar en wanneer dan ook. Hoe de omgeving zich ook verhoudt.
Ze komt naar me toe lopen, heel dichtbij. Ik verstijf weer. “Wat voel je? Wat denk je?” Ik hoor mezelf zeggen: “Wat verwacht jij van mij?”
Welk patroon ligt hieraan ten grondslag?
In feite ben ik hier bezig met ‘please-gedrag’. Ik vervul de verwachting van de persoon tegenover mij. Die kan ik nooit zeker weten, zonder te vragen. Dus ik doe aannames en de verwachtingen in die aannames zal ik hoe dan ook vervullen. Bij iedere interactie gooi ik mijn ruimte open met een warm welkom. Loopt er iemand voorbij me? De deur gaat wagenwijd open. En ik duw mezelf weg. Alle ruimte en plek voor de ander, mocht die er behoefte aan hebben. Ik houd van nature de ruimte vrij voor een ander om te kunnen zijn zoals hij of zij is. Een natuurlijke “space holder”. Een hele mooie eigenschap. Een kracht. Hoewel, het ligt aan de situatie of het een kracht is of een zwakte. Is het een vriendin die steun nodig heeft. Natuurlijk, ik maak ruimte. Ik doe waar ik goed in ben. Is het een vreemde voorbijganger, een lastig familielid of iemand die voor mij ruimte wil maken, zodat ík mijn verdriet mag voelen? Dan zou ik het toch wel graag anders doen. Ik vul voor mezelf in dat het de verwachting is van de ander dat ik die ruimte moet en zal maken en behouden. Ik neem aan dat ik daarnaar gehoorzamen móét. In dat geval is dat warme welkom direct ook een afwijzing van mezelf, van alles wat ik ben en voel. Alles en iedereen mag hier zijn, in mijn ruimte, ook als ik het zelf als niet prettig ervaar. Dan sluit ik me voor mezelf af. Ik verlaat als het ware mijn lichaam totdat de kust weer veilig is. Onprettig. Ongemakkelijk.
Achter het patroon ligt een overtuiging gebaseerd op een verlangen vermomd als angst
Ten grondslag aan dit gedrag ligt de overtuiging dat de ander boven mij gaat, dat de ander recht heeft op mijn ruimte en als ik het niet zou toestaan, dan zou ik afgewezen worden. De angst die eronder ligt is de angst voor het afgekeurd en afgewezen worden. Een angst voor het oordeel van de ander. Onder angsten ligt altijd een verlangen. Ik verlang naar verbinding en een gevoel van samenzijn. En in dit geval verlang ik naar goedkeuring, waardering, acceptatie, gezien worden en gehoord worden, naar onvoorwaardelijke liefde. Dit zijn in feite allemaal dingen die ik mezelf kan geven. En die jij jezelf ook kunt geven. Als jij ook zo’n verhaal hebt, dan kun je ervoor kiezen jezelf niet af te keuren, jezelf in de spiegel aan te kijken en echt zien wie en wat er staat, jezelf wel te accepteren en waarderen voor alles wat je bent, naar je eigen gevoel en eigen weten luisteren en dat alles ongeacht wat de buitenwereld ervan denkt of zegt. Eerst een verbinding en samenzijn met jezelf aangaan. Als dat lukt, dan kan dat ook met je buitenwereld. Als we telkens maar bezig zijn met de verwachtingen van de ander, zullen we onze eigen verlangens niet voelen en er ook niet naar kunnen handelen. Door te weten wat er onder het oppervlak speelt, krijgen we ineens een stuk van onze kracht terug: we krijgen een keuze. We mogen voelen wanneer onze ogen op de buitenwereld gericht zijn en ze weer terug richten op onszelf. Is dat makkelijk? Nee, natuurlijk niet. Is het makkelijker dan toen je er niet bewust van was? Jazeker.
Hoe kunnen we het patroon veranderen?
De vraag die vervolgens luidt: kunnen en willen we onze overtuiging(en) loslaten? Soms voelt het heerlijk om een overtuiging in te zien en te merken dat je die meteen kan loslaten. Weg overtuiging, weg patroon. Soms is het antwoord gewoonweg “nee”. Soms vindt ons hoofd dat we inderdaad niets waard zijn, dat we machteloos zijn naar de ander toe. Soms is het spannend om naar binnen te keren en onszelf te zien en te accepteren. Als dit gebeurt, dan zijn we gehecht aan onze overtuiging. Ik kom het veel tegen bij mezelf en zie het ook in de readings die ik doe. Alsof we afscheid moeten nemen van een hele oude vriend, omdat het zo niet langer kan. Toch is het zo bekend en identificeren we ons ermee. Afscheid nemen betekent verandering, onbekendheid en dat is spannend. Het is helemaal oké om nog niet klaar te zijn om een angst of overtuiging los te laten. Er bekend mee zijn is voldoende. Het helpt zelfs enorm als je ook bewust bent van je gehechtheid aan de overtuiging en jezelf dit toestaat. Laat die overtuiging en die angst er zijn, met je volle aandacht. Zie het voor wat het is en accepteer jezelf ermee. Je bewustzijn heeft haar licht er al op geschenen. En dan loopt alles vanzelf. Er zal dan een dag komen dat de overtuiging en de angst voldoende zijn losgeweekt en dan zul je jezelf ineens betrappen op ander gedrag. Moeiteloos en als vanzelf. Een boom is ook niet geforceerd bezig met zijn blaadjes afwerpen. En niet elk blad valt op hetzelfde moment van de boom.
Wil jij ook inzichten verkrijgen in jouw patronen en overtuigingen? Voel je dat je meer op je intuïtie mag vertrouwen? Verlang je naar meer in verbinding zijn met jezelf en jouw kern? Een reading geeft je enorm veel inzicht in je leven op dit moment. Het helpt je beter begrijpen waarom je doet of voelt zoals je dat doet en het geeft je helderheid en richting. Met een reading geef ik je intuïtief terug wat ik in verbinding met jou tegenkom. Ik zie je in je ware essentie en zet je in je kracht. De reading werkt daarnaast ook energetisch helend, omdat er soms letterlijk iets verlicht wordt door het te zien en benoemen. Vind herkenning en helderheid in dat wat er voor jou in dit moment werkelijk toe doet. Boek hier je reading.
Ben je nu net zo nieuwsgierig en onderzoekend als ik aangelegd en wil je graag zelf op ontdekkingstocht? Dan kun je je via een mail naar info@rosannasgarden.nl alvast aanmelden voor de wachtlijst van de Reis Naar Jouw Ware Natuur en dan ben jij de eerste die geheel vrijblijvend meer informatie ontvangt zodra het traject beschikbaar is. Het wordt serie vol met tools en technieken om je intuïtie te verkennen, te gebruiken en te vertrouwen, zodat zij jou de weg kan wijzen naar wie jij in essentie bent. Hierin ga je helderheid krijgen over jouw levensmissie en wat jij hier te brengen hebt. Je gaat je verwonderen over het leven en de natuur. Je leert je dagelijks te verbinden met de natuur op een toegankelijke en praktische manier. Hierin zit alles wat ik in mijn zoektocht heb ontdekt om volledig te gaan leven volgens mijn ware natuur, de essentie van mijn wezen. Deze zoektocht blijft doorgaan, dus gaandeweg zal er meer content bij komen.
Zit je overtuiging nu echt grof in de weg, dan zijn er natuurlijk wel mogelijkheden om het figuurlijke blad moedwillig van de boom te werpen. Tegenwoordig zijn er talloze methodes om dit te doen. Lees daarvoor dan mijn volgende blogpost.
Comentarios