Daar ben je dan. Gevraagd, vaak. Ongevraagd, ook soms. En je vraagt altijd overgave van mij. Dat vindt mijn hoofd maar lastig. Want ik moet nog zo veel. Zo vaak. Nog even dit afmaken en dan… Stilte en rust is een beloning voor ons geworden. Iets wat we moeten verdienen. Ik heb het maar al te vaak gezien in mijn omgeving. Ik ben ermee opgegroeid. Alsof er iemand met een bezem ons opjaagt. Je mag pas even rusten als je … gedaan hebt.
Gedwongen de stilte in
In mijn leven heb ik een hele diepgaande relatie met de stilte opgebouwd. Of ik dit nu wilde of niet. Ik heb stilte in al haar vormen gezien. En eentje maakt me nog steeds verdrietig. Ik hoef het maar aan te raken, en ik word emotioneel. Ik ben als tiener tweemaal zo ziek geworden dat ik enkel en alleen op bed kon verblijven. Als ik niet sliep, lag ik stil op bed. De uren en dagen vlogen voorbij. Ik was enorm goed in introspectie en (zelf)reflectie. Ik was erg alleen en eenzaam. Ook was ik erg hard voor mezelf. Overgave was voor mij lastig, ik had dat niet geleerd. De imaginaire persoon met de bezem bleef achter me aanhollen en die twee jaar van mijn leven waren slapen, introspectie en overleven. Overleven om mijn schooljaren toch te halen, wel te verstaan. Een enorme prestatie, maar ook vooral geen overgave. Ik weet dus heel goed hoe het is om te vechten tegen de stilte. En ook wat het met je doet.
Vrijwillige stilte
Als hooggevoelig persoon had ik stilte echt nodig in mijn leven. Ik zocht het dan ook vrijwillig op. En ergens wist ik, als ik het zelf niet opzoek, komt de stilte me alsnog halen. Als we met schoolreisje in de bus zaten, zat ik liever alleen naar buiten te staren naar al het moois wat we onderweg zagen. Hoe drukker de klas werd, hoe rustiger ik werd. Ik genoot van die rust. Als hoogsensitieveling is het vaak lastig je eigen energie, gedachten, gevoelens en ervaringen te onderscheiden van je omgeving. Zo was dat in ieder geval voor mij. Ik versmolt met mijn omgeving. En dan verlies je jezelf even een beetje of zelfs helemaal. Je eigenheid, je stem, je willen, je wensen en je ervaringen verdwijnen in de ruimte van de anderen. Het is echt heel fijn om even je eigen ruimte weer te voelen, te weten wie je ook alweer bent en wat je ook alweer zelf denkt en ervaart. Die eigenheid vond ik in de stilte. Een moment van rust, met mezelf en niemand om mij heen.
De stilte van de natuur
Ik vond rust in de natuur. Mijn laatste grote crisis was een burn-out rond mijn 23e jaar. Dat was een enorme eye-opener en die bracht een nieuwe dimensie van stilte. Wederom gedwongen, maar dit keer gaf ik me er meer aan over. En die overgave bracht me veel diepe wijsheid, waarheid en spiritualiteit die ik in jaren had verdrongen. Het dreef met rap tempo naar het oppervlak. Zo rap, ik ben er zelfs een deel weer van verloren. Dat komt met een rustige gang vast weer terug.
Een onderdeel hiervan was een eenheidservaring met de natuur. Ik liep dagelijks hetzelfde rondje langs het Amsterdam-Rijnkanaal, vlakbij Strand Oog in Al. Een specifieke hoek daar heeft iets magisch. En dat kon ik zo sterk voelen. Al mijn zorgen verdwenen, mijn emoties dreven moeiteloos naar het oppervlak. Ik kon inzien wat mijn aandeel in de zaken was. Ik begon te schijven, of journalen, zoals ze dat tegenwoordig noemen. Alles wat ik ervaarde. Eindelijk vond ik mezelf. Op papier. Tussen de bomen. Bij dat magische water. Het voelde alsof het me riep. “Herinner je wie je werkelijk bent. En wat je hier komt doen.” Het voelde of ik eindelijk thuis was. Een gevoel wat ik eerder alleen maar kon voelen als een gemis naar een plek die ik hier op aarde niet zou kunnen vinden. En daar was het. Op die paar vierkante meter langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Ik heb het in dank aangenomen en ging zo vaak als ik maar kon gaan. De plek en de stilte brachten mij de heling die ik zo lang niet had kunnen bereiken.
Dit is één van de magische smalle Es bomen, Sofia, bij Strand Oog in Al aan het Amsterdam-Rijn kanaal, waar ik een sterke verbinding mee voel.
Lessen uit die tijd
Ik leerde er ook dat er heel veel emoties tegelijkertijd waarheid kunnen zijn. Ik voelde door de tranen heen ook frustratie en woede, maar daar doorheen ook verwondering en trots, verlangen en diepe liefde. Alles tegelijkertijd. Mijn hoofd vond toen nog dat je alsnog een keuze moest maken over hoe je je nu voelde. Dat kon maar één ding zijn. Heel zwart-wit dus. Intussen weet ik met heel mijn wezen dat dat juist de schoonheid is van het leven. Alles kan tegelijkertijd bestaan en waar zijn. En hoe minder je je daartegen verzet, hoe mooier en makkelijker het leven wordt.
Stilte kent vele vormen
Dans
Stilte kent zo onmogelijk veel vormen. Het gaat om de ervaring en niet om hoe het klinkt of hoe het eruit ziet. Iets wat ik heb mogen leren. Ik vind namelijk ook stilte in dans. Tijdens die tienerjaren op bed, had ik één wekelijks uitstapje. Mijn danslessen. Ik hield er met mijn leven aan vast. En je zult denken, wat? Stilte. In dans? Ja! Ik ervaar de diepste stilte in dans. Het moment dat ik me overgeef aan de muziek en mijn lichaam, het toelaat om te bewegen zoals het wil, dan kom ik in mijn centrum terecht. De wereld om mij heen doet er niet meer toe. Alleen dat enorme diepe stille gevoel. Het is een soort leegte die vervulling geeft. Ik ga enorm stralen en word vrolijk. Het enige wat er op dat moment bestaat is mijn centrum, de ervaring, mijn lichaam en de muziek. Het is een aaneenschakeling van momenten en niet een continu iets, maar het is zo heerlijk. Het genieten en het plezier dat deze stilte me brengt is onbeschrijflijk.
Podcast en de blog
Ook als ik wil starten aan mijn podcast is het de stilte die mij mijn ruimte geeft om te spreken vanuit mijn diepste kern. De diepste waarheid rolt eruit alsof het nooit is weggeweest. En ook daar haal ik dan weer mijn lessen uit. Het feit dat het daar zo stil is, maakt dat ik daar graag helemaal aanwezig ben. Mijn eigen stem, mijn eigen waarheid, mijn eigen ruimte. De rust. En ook het genieten van alles wat er is. En ook daar zul je denken, dat is toch luid, en niet stil? Ja ook daar is de stilte te vinden en vind ik kracht in die stilte. Zo voelt dat overigens ook voor deze blog. Het lege papier, die stilte, geeft me de kracht om mijn eigen stem te gebruiken. Ik denk dat ik eindelijk snap wat dat is met die kunstenaars die prachtige dingen creëren uit niets.
Yoga en Meditatie
Nu vind ik natuurlijk ook al jaren stilte in meditatie en yoga. Maar ik vind ook een enorme valkuil in die twee. Het zijn namelijk dingen die je doet. Ik ben opgeleid reader en heb jarenlange training in begeleide meditaties. Als ik ga zitten, stroomt uit zichzelf soms een nieuwe begeleide meditatie en dan ga ik alweer aan. De momenten van pure stilte en overgave kun je daardoor makkelijk overslaan en kun je na een hoop uur werk, toch weer niet helemaal je stilte gevonden hebben. En natuurlijk is iedereen uniek en spreek ik hier mijn eigen ervaringen uit. Dat zal iedereen anders ervaren.
Wat ik hierbij merk, bij het echt even de stilte opzoeken, is dat er eerst altijd een stukje toestemming aan jezelf nodig is. Als je jezelf die toestemming niet écht geeft, zul je onrustig blijven en voel je weerstand, ongemak en onvermogen. Als ik mezelf echt de toestemming kan geven om in stilte te zijn, dan zijn deze momenten echt heilig en magisch voor me. Ik hoor dan echt mijn innerlijke stem die me begeleidt op mijn pad van de dag. Ik voel mijn lichaam. Mijn energie wordt weer helemaal van mij en ik voel weer waarvoor ik leef. Heel waardevol, en dé reden waarom ik er jaren geleden mee begon om hiermee mijn dag te starten.
De kracht van jezelf toestemming geven
Het jezelf toestemming geven is echt wel een dingetje. Ik begon deze blog met de persoon die je met de bezem achterna zit. Ik weet vanaf deze kant van het papier dat jij dit voelt, zodra ik het benoem. Je weet het gewoon! Die is er. Niet echt. Maar wel echt. In jou. Jij hebt namelijk in je opvoeding, je omgeving, de samenleving en deze tijdsgeest niet anders geleerd. Je bent een brave meid of jongen geworden. Jezelf ineens toestemming geven tot rust, tot die stilte, dat kan natuurlijk niet zomaar. Niet nu je het “nog niet hebt verdiend”.
Het mooie is dat dit wel kan. Adriene Mishler is mijn grote engel. Met haar Yoga With Adriene en haar visie Find What Feels Good, heeft ze mij een manier geleerd waarop die toestemming meteen werkt. Aan het begin van sommige van haar sessies zegt ze iets in de strekking van: “Put your to-do list on hold”, “Land here on the mat”, “Put the day thusfar on the shelf”. Ze laat je hiermee zien dat rust en stilte verbonden zijn aan een plek – de mat -, een tijd – de duur van je sessie -, en dat je alles waar je druk mee bent niet hoeft weg te gooien. Je hoeft het alleen te pauzeren en even op een andere plek te bewaren, buiten je stilte en rust. Zo kun je het later wel weer oppakken.
Hoe doe je dat, jezelf toestemming geven?
Tips voor het ervaren van je eigen toestemming voor stilte zijn dan ook kies een plaats uit, een tijdstip en een duur van de stilte. Maak een afspraak met je directe omgeving, zoals je kind, hond of partner. Het gaat niet om hen, maar om jou. Als jij weet dat anderen dit weten, vind je het gemakkelijker om die ruimte voor jezelf in te nemen. De anderen vinden het vaak makkelijker om jou je ding te laten doen als ze weten wat je aan het doen bent, wanneer en hoelang, maar vooral vinden ze het makkelijker dan jijzelf. Vind ook een passende tijd. Misschien voordat iedereen wakker is, sta je een uur eerder op. Misschien als iedereen de deur uit is en jij je pauze even langer maakt. Vind ook jouw manier. Misschien is een lange wandeling wel jouw manier van stilte en rust vinden. Misschien is dat wel dansen. Misschien is dat in een diepe meditatie op een yogamat. Wie weet wel iets heel anders. Doe daarin jouw eigen onderzoek en maak daarin je eigen keuze. Jij bepaalt wat jij nodig hebt.
Op solo retreat tijdens de donkerste dagen van het jaar
Eind 2021 besloot ik heerlijk een stilte retraite met mezelf te gaan doen. Ik had al eerder met mensen gesproken over stilte retraites bijwonen en ik merkte een enorm verlangen om dat ook te gaan doen. Het enige wat me dwarszat, was dat het vaak samen met een grote groep ging en dan ook vaak best prijzig was. Ik had net mijn baan opgezegd en voelde de avonturier in mij wakker worden. Daarnaast zag ik in hoe enorm sterk mijn verbinding al was met de stilte en de enige waarmee ik dit kon beleven, was ik zelf.
Daar ging ik. Ik maakte de afspraak met mijn vriend en boekte drie dagen weg. Het moest een heerlijk boshuisje of huisje op een land worden met vooral veel toegang tot natuur en lekker uitzicht. Van alle gemakken voorzien ook. Ik wilde namelijk op het stilste moment van het jaar gaan: midwinte -de tijd dat de zon de minste zonuren maakt in ons kikkerlandje. Dat was ook even echt een hele koude tijd. Het was namelijk -6 graden.
In die tijd mediteerde ik dagelijks en deed yoga, dus ik plande zo mijn dagen. Ik deed boodschappen, plande mijn maaltijden. Zo had ik een schema: 's ochtends yoga, 's middags een lange wandeling, 's avonds yoga en een diepe meditatie. Tussendoor maakte ik mijn maaltijden. Ik douchte met heerlijke zeep en verzorgde mijn huid. Het was echt een weekend waarin ik ook goed voor mezelf zorgde. Tussendoor zou ik journalen wat er maar op zou komen. En verder stilte. Mijn telefoon gooide ik in een hoekje en die mocht alleen even mee als ik foto’s wilde maken. Verder heerlijk in de avond de kaarsjes aan. Na die paar dagen was mijn zenuwstelsel zo veel meer tot rust gekomen dan het ooit was geweest. Heel bijzonder. Het was zo’n fijne ervaring.
Ik droomde die dagen over hoe ik een landgoed met natuur en voedselbos zou combineren met tiny houses, welke zouden dienen als solo retreat huisjes. Ik zag helemaal voor me hoe de mensen die hier zouden komen, echt even helemaal tot rust zouden komen. Heerlijk omgeven door natuur, met welness, zelfzorg, yoga en meditatie tot hun beschikking. En lekker eten uit de omgeving van het huisje.
S T I L T E retraite dag - twee jaar later!
Als ik dit typ, droom ik nog steeds even verder. Ik voel zo veel passie voor dit thema. En afgelopen jaar ontmoette ik dan Mirjam van Ruth. Iemand met passie voor simpliciteit en het verbinden van groepen. Ik nam deel aan haar vrouwencirkel en samen vonden wij het een prachtig idee om een stilte dag neer te zetten. In een prachtige natuurlijke omgeving, in een warme groepsbedding, vanuit simpliciteit en puurheid. Samen geloven wij enorm in de kracht van deze dag. Een dag helemaal voor jezelf. In de veilige bedding van een groep. De eerste editie was 17 augustus 2023 en die was fantastisch. Wat we opmerkten, is de grote kracht van de groep in de vorm van toestemming, die er vanuit iedereen is, waardoor de stilte makkelijker en leuker wordt. Dit was zo ontzettend bijzonder. En het allermooiste is dat ik nu deze dag weer mag organiseren, nu twee jaar nadat ik mijn eigen stilte retraite deed en mijn dromen voelde stromen!
Neem dit hele verhaal niet van mij aan, maar kom het eens ervaren. Je kunt je nog een paar daagjes aanmelden voor de stilte dag van 22 december 2023, de dag van midwinter. Je leest er alles over op deze pagina.