Wijze lessen en bijzondere gaven, wat een jaar!

Het is momenteel het einde van het jaar 2022. Een jaar vol avontuur. Een sprong in het diepe van onwetendheid. En momenteel blik ik erop terug. Waar ging mijn reis heen, wat heb ik ervaren en wat ben ik nu wijzer? Een groot stuk deelde ik al in de eerdere blogposts “Ik zei mijn baan op!” en "De donkere nacht van mijn ziel". Hier lees je over de beloofde gouden kern van mijn journey.

Wat ik altijd onderdrukte, komt met een grote kracht omhoog

Wat er echt met me aan de hand is? Ik ben meer mezelf geworden gedurende dit jaar. Ik heb mijn innerlijke “JA” gevolgd naar plekken die voor mij tot nog toe onbekend waren. Ik sta meer in contact met mezelf, mijn ZELF, mijn ZIJN. Met mijn pure wezen. Dat was IS. Mijn echte IK. Mijn ware natuur. Vanuit het hartsbewustzijn. Althans, daar ben ik hard naartoe aan het bewegen. En daarmee komt in feite alles omhoog wat ik ooit heb onderdrukt. Kleine en grote dingen. Thema’s die van mij zijn, uit mijn jeugd, vorige levens, uit mijn jongvolwassen leven. Dingen die niet van mij zijn. Thema’s van mijn moeder, mijn vader, mijn oma, mijn opa, ook van mensen die ik niet eens ken. Ik krijg een kans om naar die dingen te kijken vanuit mijn hart en mijn basis. Wie en wat ben ik? Te kiezen wat er wel en wat er niet van mij is. Het te omarmen en te waarderen. Er dankbaar voor te zijn. Terug te geven wat niet van mij is. Het moment dat we dit onder de knie hebben, dat zien, voelen, doorvoelen, omarmen in zijn totaliteit en er ok mee zijn, dan zal het ook snel weer door je systeem heen vliegen. Dit is wat er aan de hand is. En ja, dat zijn heel veel zware dingen in één keer. Maar eigenlijk zit er in elke boodschap een cadeautje. En ik heb zo ontzettend veel cadeaus mogen openen dit jaar. Niet normaal. Als door MAGIE getroffen, voelde ik me menigmaal ineens op mijn emoties gestort, met een ervaring of gevoel uit het verleden. Ik mocht er even flink om huilen, het zien voor wat het was, omarmen wat van mij was en teruggeven wat niet van mij was. Dan was ik er zo in een paar minuten, tot een paar uur klaar mee. Het vond doorstroom en verdween uit mijn systeem. Sommige frustraties die ik hier beschrijf zijn anders. Ze zitten vol met levende overtuigingen en lessen die (nog) te leren zijn. Ze zitten vol met weerstand. Ze kloppen telkens aan. “Hé, mag ik er nu door?” Als het antwoord telkens “NEE” luidt, dan blijft het etteren. Maar hoe meer ik ervoor ga zitten, hoe meer ik het aankijk en omarm, hoe meer de lading ervan afgaat.

Een greep uit de cadeaus die ik dit jaar heb mogen ontvangen

Ik heb geleerd wat zelfverloochening voor mij inhoudt, wanneer ik het doe en hoe ik het niet meer moet doen. Hoe ik op deze manier dichter bij mijn authenticiteit kom. Ik leerde hoe ik hierin begeleid word door mijn voorouders en daardoor voel ik me gesteund, telkens als ik me mijn zelfverloochening gewaarword en telkens als ik mijn authenticiteit gevonden heb. Hierin ligt het cadeau dat ik weer dichter gekomen ben bij mijn innerlijke kind dat zich op een aanstekelijke manier verwondert en speels, nieuwsgierig en enthousiast is. Hierin vond ik de verwonderlijke verbinding met de natuur, voorouders, natuurwezens, andere wezens van zowel het donkerte als het licht. De essentie van mijn wezen mag hierin helemaal zijn wie zij is en zich uiten zoals zij is.

Het is niet alleen mogelijk, maar ook noodzakelijk voor dat wat ik te brengen heb. Waarin ik vervolgens weer eenzaamheid heb gevonden. Als ik met vrienden of familie ben, dan voel ik me ontzettend anders. Dit jaar is dat gevoel sterker geworden. Ik voel me raar in gesprekken. Als ik me laat gaan en helemaal mee laat voeren, voel ik me niet prettig. Als ik me prettig voel, kan ik niet mee in de gesprekken. De gesprekken die ik zou willen voeren, gebeuren niet. Ik voel me onzeker en anders. Mijn perspectief is veranderd. Toch kan ik mijn perspectief niet uiten of verdedigen. Dit wil ik simpelweg niet. Ik zie de betekenis of de functie ervan niet en begeef me er dan ook liever niet in. Een obstakel waar ik momenteel tegenaanloop, waar ongetwijfeld een parel van een cadeau in verborgen ligt. Ik leerde over een trauma dat tussen mij en de verbinding met anderen in staat dat eerder afkomstig is uit mijn familie dan dat het van mij is. Ik mocht dit loslaten en transformeren, zodat dit in de toekomst niet meer in de weg staat om me te verbinden met anderen. Ik mocht leren wat voorwaardelijke liefde in mijn leven betekent, waar het vandaan komt en ook wanneer ik het toepas. Een enorm pijnlijk inzicht, maar wel eentje waarbij ik elke keer geholpen word om een keuze te maken. Het moment waarop ik zeg dat alles wat je doet ok is, terwijl ik wel een oordeel heb bij het eindresultaat. Een “koude moederenergie”, zoals ik het Green Goddess (Oona Nijland) in een webinar heb horen noemen. De keerzijde van deze voorwaardelijke energie is de onvoorwaardelijke liefde, waar ik nu dichterbij ben dan ooit tevoren door de voorwaardelijke liefde in mezelf te zien en te benoemen zodra ik het tegenkom. Ik leerde over mijn ongeduld en haast om mijn doelen te bereiken. Mijn obsessieve en compulsieve focus op mijn levensmissie, waaronder een basis van onzekerheid ligt over mezelf. Op dit vlak ben ik momenteel nog aan het leren, zoals ik eerder schreef. De cadeaus van moeiteloosheid, overgave en simpelheid liggen hierin verscholen. Hierin ligt ook het cadeau van dankbaarheid en tevredenheid, leven in het moment, verstilling en diepgang. Vanuit hier kan ik met volledige tevredenheid en dankbaarheid voor wie ik ben en wat ik heb, met mijn hart manifesteren.

Ik leerde steeds meer hoe waar dit is: We worden nu allemaal uitgenodigd om te zien hoe de ervaringen in de donkerte en ervaringen in het licht zich ontvouwen, afspelen, zich uitspelen. We mogen het ook daadwerkelijk ervaren en tegelijkertijd zien hoe wij in essentie dezelfde blijven. Wij zullen er niet aan ten onder gaan. Het hoort erbij. Het centrum van ons bewustzijn heeft een objectief perspectief, vanwaar we onze uitdagingen leuk kunnen gaan vinden. Onze zoektocht naar het licht eindigt. We zijn beide, donker, licht. Er is geen probleem dat een oplossing nodig heeft. Ervaar. En vraag wat de ervaring je wil vertellen. Wat heb je nodig? En geef het jezelf.

Zoek en gij zult vinden! Hoe mijn hoofd mij alleen maar meer vragen bracht.

Er zijn momenten dit jaar geweest, dat ik mijn geestelijke gezondheid in twijfel trok. Mijn opa, mijn gids op mijn pad, zei me het volgende: “Beloof me dat je niet aan jezelf zult twijfelen!” De woorden galmen krachtig door terwijl ik het typ. Dus dat doe ik. Ook al is het soms erg verleidelijk te gaan twijfelen! Mijn hoofd wilde dit jaar zo veel onderzoeken, zo veel antwoorden en zo veel ontplooien. Het werd compulsief en soms voelde ik al dat het eigenlijk niet meer hoefde. Veelal luisterde ik naar dat gevoel. Mijn hoofd wilde nog meer boeken. Mijn innerlijk wezen zei dan “Alles wat je nodig hebt, is in jou.”. Dus ik legde mijn boeken weg. De informatie wilde er ook niet meer in als ik wel ging lezen. Dan schreef ik me in voor nóg een locatie om ervaring op te doen op een landgoed met rituelen en samenzijn. En mijn lichaam protesteerde. Ik ervaarde letterlijk hoe mijn ouderwetse doorzettingsvermogen me niet meer diende. De zon sprak me na afloop toe “Je bent van je pad afgedwaald”. Dan luisterde ik en ging ik weer terug naar waar ik mee bezig was. Ook al voelde dat als traag, langzaam, dat ik niets bereikte. Mijn hoofd overtuigde me dat ik nog één verklaring nodig had, en dan zal ik het ultieme antwoord, mijn ultieme werkmethode, mijn ultieme aanbod kunnen maken. En telkens stelde het me teleur, want telkens kreeg ik meer vragen van mijn hoofd in plaats van dat ultieme aanbod, die ultieme richting. In dit proces ondervond ik hoe ik fundamenteel niet geloof in mijzelf. Ik geloof dat ik niet compleet ben en dat wel zou moeten zijn. Ik ben niet tevreden met waar ik ben, wat ik heb bereikt en wie ik nu ben, want er ligt altijd iets groters en beters in het verschiet. De basis van onze consumerende samenleving is een levend wezen in mijn hoofd. Een saboteur, de gremlin die mij zegt dat ik nóg een cursus moet doen, want dan zal ik die autoriteit worden die wat te vertellen heeft. Steeds meer luister ik naar mijn innerlijke leiding, die me vertelt dat het niet nodig is meer te zoeken. Ik mag wachten tot het licht de plant voldoende kracht heeft gegeven, dat de vruchten rijpen en binnen mijn bereik komen. Het kost tijd. Het kost vertrouwen. Allemaal mooie lessen die ik zo in mijn binnenzak stop.

In verbinding met wezens, mijn natuurlijke wijsheid en de natuur

De energie van de natuur drong zich in dit jaar ook steeds meer bij me aan. Ik had het gedurende de zomer al wat opgemerkt. De wind, het water, de aarde en de zon. De 4 elementen. Ik kan ze soms in mezelf voelen en horen. Soms spreekt de zon tot mij en soms de wind. Het geeft me allereerst een heerlijk gevoel van één zijn met de natuur. Daarnaast geeft het me ook waardevolle informatie, waarvan ik soms niet zo goed weet hoe het te plaatsen of wat ik er per se mee moet. En soms is het glashelder en kan ik het heel goed gebruiken op dat moment. Bijvoorbeeld de zon die me vertelt dat ik van mijn pad ben afgedwaald. Soms krijg ik ”toestemming” van een kosmisch lichtwezen in de lucht om “iets” te mogen gaan doen. Dat kreeg een paar weken daarna pas invulling tijdens het “space holden” van de readingcirkel waar ik aan deelneem op de tijdlijn van ons collectief bewustzijn, dat was echt heel mooi. Ik schreef hier een blogpost over één van de waardevolle en heldere inzichten die we in deze cirkel opdoen. Het gevoel dat het me geeft is als samenwerken met de natuur en het universum. Ik kan dat pas ervaren als ik er echt voor opensta en er toestemming voor geef, wat me dit jaar steeds meer is gelukt. Als ik een dergelijke verbinding ervaar, dan sta ik ook echt even te wachten tot het goed voelt om weer verder te gaan met waar ik mee bezig was. Soms heb ik een gesprek met de sterren. Soms maken de bomen me aan het lachen. Met mijn grootvader als gids mocht ik me verbinden met mijn voorouders en zien wat voor lessen zij hebben geleerd op de thema’s waar ik nu tegenaanloop, zoals ik eerder omschreef. Dit afgelopen jaar ervaar ik ook spontaan beelden over thema’s die me nu aangaan of uit vorige levens. Ik liep bijvoorbeeld langs het Amsterdam-Rijn kanaal en zag mezelf ineens bovenop een hoop stervende mensen staan, die mij omhoog hadden geholpen naar het kleine raampje bovenin de gaskamer. Ik voelde hoe hun liefde door mij heen sijpelde en ik voelde mezelf onwaardig. Ik kon deze gift van leven en liefde niet accepteren. Het verhaal ging verder toen ik levend en vol onwaardigheid de kamer uit liep en tegen de muur moest gaan staan in het zonlicht met mijn gezicht naar de muur. Ik werd doorboord in mijn derde chakra gebied met een object en vervolgens verkracht. Er werd gelachen. Terwijl ik deze beelden ervaarde, was ik goed bij en liepen we gewoon rustig door langs het kanaal. Ik moest direct erna wel even bijkomen van deze beelden. Ik trilde op mijn benen en snakte naar adem. Ik had op het moment wel ontzettend helder wie ik ben en wat mijn realiteit is en wat het beeld was dat ik ervaarde. De boodschap hierin was dat ik mezelf het leven en de liefde niet waardig kon vinden, terwijl ik dat wel was. Iedereen daarbinnen was even waardig. Ook ik. Ik was toevallig degene die de kans kreeg om het te ontvangen. Deze ervaring werd nooit verwerkt en stond stil in tijd en ruimte. Door er met elke centimeter van mijn lichaam doorheen te voelen, het opnieuw te ervaren, kan ik nu vrede krijgen met deze waardigheid van deze enorme hoeveelheid liefde in zelfs de meest duistere ervaringen.

Het gebeurt ook steeds meer dat ik natuurwezens ervaar. Soms zie ik een helder beeld, en soms is het meer een weten dat ze er zijn en dan weet ik ook hoe ze er ongeveer uitzien en wat ze aan het doen zijn. Het zijn zulke prachtige, speelse, vreugdevolle energieën! Ze zijn nuttig op het vlak waarop ik ze tegenkom, zonder dat ze er echt mee bezig lijken te zijn. Ze ZIJN gewoon. En ze lijken het superleuk te vinden om met ons mensen samen te werken. Een mannelijk wezen was zelfs enorm dankbaar dat ik de wereld met hen zou gaan verbinden. Ik voel me enorm vereerd en ben benieuwd wat er in het verschiet ligt op dit vlak. Ik zag ook hoe bijzonder vreugdevolle energie zich verzamelde om een binnenvaartschip dat zand aan het inladen was bij het zandbedrijf aan het Amsterdam-Rijn kanaal. Een man was zijn schip aan het natspoelen met water dat hij met een waterslang uit het kanaal pompte. Het moment dat hij ermee stopte, was die vreugdevolle energie weer gekalmeerd. Ook als ik in de lente of zomer me focus op de boomtoppen, zie ik veel vreugdevolle, speelse energie rondom de blaadjes in de toppen van de bomen. Ze vinden het heel leuk als er aandacht naar ze uit gaat. Deze energie wordt gevoeld in mijn huid, onder mijn huid, in mijn hart en het voelt als vreugdevolle bubbels in mijn buikstreek. Dit jaar heb ik vaak in verwondering gewandeld door mijn wijk, de stad, en zag overal natuur. Ik zag planten die ik nog niet kenden, die mijn nieuwsgierigheid aanwakkerden. Ik zocht op wat ze waren, ik determineerde ze, nam foto's, werd er soms gewoonweg enthousiast van, nam ze soms mee naar huis en verwerkte ze in producten zoals haarconditioners, huidolie, thee of een heerlijk diner. Dit zijn momenten van pure verstilling en verwondering. Ik maakte ook kruidenreizen met Green Goddess Oona Nijland en met de Wildekruidenvrouw. Wat voelde ik me thuis, wat bijzonder! Het klikt heel mooi in het pad wat ik momenteel bewandel. Bij hen leerde ik verbinding met natuur op een energetische en intuïtieve manier aan te gaan. Dit gebeurde met mij dit jaar al spontaan en minder spontaan en nu heb ik een weg gevonden om dit wat meer uit te diepen. Op dit vlak komen vragen voorbij als “wat komt het kruid, de plant of de bloem je brengen? Wat wil jij op dit moment echt diep van binnen leren?” De wijsheid komt als je je ervoor openstelt, zoals ik eerder al benoemde. Het is weer een puzzelstukje voor mijn puzzel van de weg naar de natuurlijke wijsheid en het terugcirkelen naar onze ware natuur.

In verbinding met anderen

Ik schreef me in voor het Avani Herfstretreat. Ik volgde Avani al een tijdje en was mega nieuwsgierig. Hun aanbod is prachtig en het klinkt als een plek die ik ongeveer ook zou willen creëren. Samen met FreeFemales en De Middengaarde wilde ik graag natuurbelevingsevents organiseren, liefst meerdaags. En ik wilde ervaren hoe het is om buiten in de kou te slapen om eens te kijken hoe we dat op de Middengaarde in die tenten konden faciliteren. Ik had het goed mis. Bij Avani hebben ze een prachtig gebouw met slaapzalen, die heerlijk warm waren. Ware het niet dat het precies gedurende die dagen gewoon 20 graden buiten was en ik zelfs in een tent geen herfstervaring zou hebben beleefd. Het retreat vond plaats rond de nieuwe maan in mijn sterrenbeeld, schorpioen. Een transformatieve maanstand. Mijn menstruatie was ook net voorbij, mijn eigen nieuwe maan periode. Lekker helder en niet op mijn sociaalst dus. Tijdens het event kon ik alleen maar mezelf zien in iedereen die ik zag. Alweer als door MAGIE getroffen. Ik zag mensen die heel hard hun best aan het doen waren, terwijl dat wat ze in zich hebben al genoeg is, in eenvoud en simpelheid. Ik doe heel hard mijn best mezelf te vinden, terwijl ik er al ben, in alle eenvoud en simpelheid. De natuur riep me daar ook naar zich toe. Ik zonderde me af om met de bomen te zijn, met het vuur en met de sterren. De zon sprak me toe dat ik weg mocht gaan en als ik dat deed dat het dan getuigde van zelfliefde. Vervuld van verwondering was ik over een aantal mooie mensen. Hierbij wees ik mezelf hard af. Ik legde het uit aan een van de dames op het retraite en zij zei tegen me: "als je schoonheid ziet in een ander, is dat ook aanwezig in jezelf." Prachtig verwoord. Ik heb het retraite eerder verlaten.

Ik ben ontzettend dankbaar voor alle ontmoetingen die ik dit jaar heb mogen ervaren! De connecties die ik heb gelegd, ook via social media. Stuk voor stuk pure en prachtige mensen, die mij het gevoel van steun en kracht geven door er alleen maar te zijn. Dankjewel dat jij er bent.