Het is momenteel het einde van het jaar 2022. Een jaar vol avontuur. Een sprong in het diepe van onwetendheid. En momenteel blik ik erop terug. Waar ging mijn reis heen, wat heb ik ervaren en wat ben ik nu wijzer? Een groot stuk deelde ik al in de eerdere blog “Ik zei mijn baan op!”. Hier deel mijn reis en mijn overwegingen in de periode van eind 2021 tot midden 2022. Nu blik ik in meerdere blogposts terug op de maanden die erna kwamen. Donkere maanden met een gouden kern. Beloofd.
Is dit dan de beruchte duistere nacht van mijn ziel?
Ik moest een stapje terugdoen. Ik lanceerde mijn website in september en stortte compleet in. "Dit kan zo toch niet?" Vol passie en enthousiasme werkte ik aan mijn personal brand in samenwerking met anderen. Ik bouwde een mooi aanbod met nota bene dingen die ik kan en waar ik (bijna) een papiertje voor heb. Het ziet er prachtig uit. Ik heb plezier gemaakt met het opzetten, het ontwerpen, het uitpluizen van de details. En dan toch stortte ik in. Alsof ik het niet kon. Er zit zo veel troep in mijn systeem. "Ik ben het niet waard. Wie denk ik wel dat ik bent. Je doet het niet goed. Wat gaat iedereen van je vinden. Oh dat oordeel! Wat gaat de ander van mij vinden? Ik bestempel mezelf nu maar vast: ik ben afgewezen! Uitgekotst. Mensen walgen wat af van mij. Kijk die daar dan eens lopen. Denken dat ze het allemaal weet en kan maken. Denk je echt dat die zomaar geld van ons krijgt? Voor wat dan? Moet je haar eens zien. Met haar onverzorgde haren. De jurk die ze al zo vaak heeft gedragen. Neem je dat serieus? Nee toch? Ja, het ziet er allemaal mooi uit, maar wat biedt ze nou écht? Verspilling van je moeite, tijd, energie en geld, hoor! Niet doen. Trap er niet in!"
Zichtbaar zijn zorgde voor paniekaanvallen
Nou het gaat nog wel even door, hoor. Er knakte iets in mij en ik voelde het direct gebeuren - als door magie getroffen. Als ik er nu zo op terugkijk, is het best bijzonder hoe helder dit voelbaar is geweest. Nogmaals: MAGISCH. Ik dacht het te negeren en gewoon door te gaan, maar dat veranderde in dagen van paniekaanvallen. Ik moest dus luisteren naar wat die saboteur, die stem in mijn hoofd me te vertellen had. Ik walgde namelijk van mezelf. Ik besloot te luisteren en direct mee te schrijven. Met mijn intuïtieve vaardigheden kon ik het helder in een beeld voor me zien. De diepte ingaan alleen al verergerde de paniek. Ik zat dus nog niet diep genoeg, ik moest dieper zakken. Toen ik eenmaal echt durfde te zakken, zag ik een ‘Angry Bird’ in een kooitje die verwoed vooruitvloog. Hij vloog recht door de lucht en recht op zijn doel af. De lucht is leeg en het doel is erg ver weg. De kooi weerhoudt hem niet om vooruit te komen, maar dit maakt de handeling van het vliegen wat beperkt in vrijheid en dat biedt frustratie. Met véél kracht en doorzettingsvermogen lukt het hem wel naar zijn doel te vliegen. De vogel kan niet omlaag, niet omhoog en ook zeker niet terug. Als ik vraag naar de betekenis van de kooi, dan staan de tralies voor overtuigingen en zelfopgelegde beperkingen. Die beperkingen werden natuurlijk al lang en breed gereciteerd door die saboteur in mijn hoofd. Door ze allemaal op te schrijven werd de paniek minder en minder totdat die weg was. "Pfoe. Dat had ik dan maar gehad."
Gebrek aan eigenwaarde en zelfliefde
De boodschap hierin was een gebrek aan eigenwaarde in combinatie met een pijnlijk heersende overtuiging dat in de diepste kern van mijn wezen een zeer slecht mens woont dat het aller slechtste met de mensheid voor heeft. Mijn inner-hitler, de leider die ons allen de dood in sluist, een innerlijk monster. Deze enge gedachte werd door mij angstvallig weggeduwd zodra die de oppervlakte bereikte, wat het heftiger en erger maakte bij elke trigger. Dit is de reden dat ik mezelf niet vertrouw en stiekem niet wil dat de ander mij vertrouwt. Hierdoor moet ik mezelf onder controle houden. Want stel je voor dat dit monster de vrije hand krijgt. Er heerst angst voor afwijzing, angst niet goed genoeg te zijn en dat ik er alleen voor sta. Dat ik hoe dan ook door moet gaan en moet presteren. De schijn ophouden van een rand die ik er met moeite omheen gebouwd heb en in stand wil houden. Nou, ga daar maar eens vrolijk mee aan je eigen bedrijf werken. Deze thema’s hebben hun aandacht stuk voor stuk opgeëist de dagen, weken en maanden erna. Ik mocht dus aan de slag met zelfliefde en maakte er een prachtige meditatie voor die ik binnenkort beschikbaar zal maken. Het is eerder een mantra die je kunt gebruiken om elke dag bij alles wat je doet zelfliefde te gebruiken. Het heeft me enorm geholpen! Ik hoop jou ook!
Het is spannend om in je kracht te staan
Ik ervoer in deze periode hoe ontzettend eng en spannend het is om in mijn eigen kracht te staan. Dat innerlijke monster is in feite namelijk mijn diepste innerlijke potentie en mijn kracht. Het is mijn innerlijke lichtwezen dat talenten en gaven bezit die ik mag uiten, waar ik mensen en de wereld, de natuur mee van dienst mag zijn. "Welke kracht?" Mijn haren vallen er zelfs van uit. Net als toen ik een burn-out had. Alsof ik iets doe wat te hoog gegrepen is. Alsof ik iets doe wat niet mag. Ik leerde inzien dat ik mag wachten en mag gaan ontvangen in plaats van de Angry Bird uithangen die verwoed op doorzettingsvermogen teert. Terwijl ik dit leerde, sloeg het door in mezelf verstoppen, schuilhouden, stilhouden, klein houden. Ik interpreteerde het als een manier om even te vluchten voor wat ik aan het neerzetten was. Ik wil niet meer, ik kan niet meer, ik wil me graag weer klein maken, me klein houden, ik wil de bevestiging zien dat andere mensen me ook als klein zien, niet belangrijk. Ik wil weer het meisje zijn dat mama nodig heeft. Ik wil dat mijn ouders me komen verzorgen en dat ik echt weer even het kleintje ben. Dat anderen het allemaal wel oplossen en ik hier lekker in mijn bubbeltje mag blijven. Ik kijk verwonderd om me heen naar alle prachtige mensen die wél doorzetten en dingen neerzetten. Ik voel hoe ik ze wil steunen. Een verlangen die me eraan doet denken dat ik waarschijnlijk zelf snak naar die steun.
Liefde voor de duisternis in mezelf
De duisternis heeft me momenteel goed te pakken, zoals je kunt lezen. En ik vind het fijn. Heerlijk. Ik geniet. Ik hou ervan. Er zit oprecht liefde in als ik dit typ. Liefde voor die donkerte, de leegte, het klein zijn, het kind zijn, dat anderen het voor me oplossen, dat ik machteloos toekijk naar de verstilling. Dat is namelijk wat er in feite gebeurt. Verstilling. In mijn vooruitgang, mijn leven, mijn willen, mijn wensen, mijn dromen. Ik voel ze even niet meer. En met verstilling is niets mis. Wel met het oordeel dat ik erover heb. Want zie, ik verstil voor de buitenwereld, maar mijn hoofd wil zich niet overgeven. Ik mág niet verstillen. Stel je voor dat ik geen vooruitgang boek. Het mag er niet zijn. Stel je voor dat alle dromen en wensen weg zijn. Al dat harde werken van afgelopen jaar, alles wat ik heb opgegeven en opgebouwd voor niets. Ik vertrouw deze flow in feite niet. Dat terwijl mijn reis precies een jaar geleden begon met enorm veel hoop, vertrouwen, moed, passie, geloof, missie en enthousiasme. Is het wiel nu rond en zo eindig ik met hele diepe lessen die ik te leren heb. Vertrouwen in mezelf, het beloop van mijn missie, het vertrouwen dat alles zich zal ontvouwen op het juiste moment op de juiste manier, het vertrouwen in de flow van mijn leven, het vertrouwen op mijn doorzettingsvermogen en focus, vertrouwen dat mijn lichaam signalen zal geven, zoals ook mijn intuïtie en mijn hoofd. Mijn stappen nemen vanuit moeiteloosheid met de kennis en het vertrouwen dat ik hetzelfde of zelfs minder zal bereiken vanuit “mijn best doen” en hard werken. Me overgeven aan mijn eigen wijsheid en eigenwijsheid, mijn intuïtie, mijn gevoel, mijn emoties, mijn lichaam en mijn verlangens, aan dat wat zich in het moment aandient en het vertrouwen dat ik hierin met geïnspireerde actie direct stappen mag zetten.
Geef niet op, hou vol! De aanhouder wint.
Een gezegde van mijn moeder dat ik koester. Dit is namelijk zo’n prachtig moment waarop eenieder zou willen opgeven. De stemmetjes in mijn hoofd hebben nu even gewonnen. “Ik kan het namelijk echt niet. Ik wil het niet. Ik ben te klein.” Ik gebruik alleen maar het woordje “IK”. Mijn egobewustzijn wil geen afscheid nemen van zijn commandeer-rol en in de bijrijdersstoel gaan zitten. En eventjes krijgt hij gelijk. Eventjes vind ik het ook vervelend als hij in de bijrijdersstoel
gaat zitten. Ik weet namelijk niet hoe het leven eruit zit als de rollen veranderen. En ik vind het moeilijk dat ik dat niet weet. Dit is bekend. Dus dit is wat ik kies. Hoe zwaar en moeizaam het ook allemaal loopt.
“Oh wat ontzettend vervelend voor je! Nou ik hoop dat het snel beter met je gaat. Het klinkt alsof je ontzettend in je hoofd zit.” Allemaal heel lief bedoeld. Maar mag het ook zwaar zijn? Mag het donker zijn? De duisternis wegwensen, lokt het enkel en alleen maar meer naar binnen. We mogen omarmen dat we donker zijn én licht. Met al mijn lichte bedoelingen, wil ik het donker niet. Maar diep van binnen geniet ik ervan. In mijn essentie zit al een mooie accepterende kracht. Die mag ik gaan uiten. Ik ben net zo veel donker als licht. En tegelijkertijd ben ik geen van beiden.
Met de natuur mee bewegen
We bewegen als mens ook door seizoenen heen. Ik verblijf nu in een donker seizoen. Het is ook de periode van midwinter, het is dus geen wonder dat mijn toestand zich op een gelijke wijze toont. Er is weer een licht seizoen op komst. Het leven beweegt in golven. Als je je dieptepunt bereikt, ga je weer langzaam naar het licht toe. Vanzelf. Zoals de natuur ook doet. We zijn er bijna. De winterzonnewende is bijna door de donkerste fase heen. Dan mag de zon weer gaan klimmen en zo ook mijn gemoedstoestand. Ik heb enorm veel vertrouwen in de natuur. En ik geniet oprecht van elk seizoen. Het is zo mooi, zo wonderlijk en elk seizoen is uniek. Ik accepteer en waardeer haar. En zo mag ik ook dit onderdeel van mijn natuur accepteren en waarderen. Het is uniek, wonderlijk, mooi. Het is een dans met het leven. En licht en donker doen beide mee. Zo start ik nu in deze periode met de jaarcursus “Leven met de kracht van de natuur” van Wildekruidenvrouw, om nóg meer in het vertrouwen en overgave van de natuur te kunnen zakken. Om meer in die diepe natuurlijke wijsheid te kunnen zakken en die vervolgens te kunnen overbrengen.
Lees in mijn volgende blogpost over de gouden lessen die ik voornamelijk het einde van dit jaar heb mogen ontvangen.
Comments